Puou enca… (2)

M’avesinou, miech crentous, miech curious. Mous pas, coumo pourtas per uno afeciou’ que noun sai, m’endraion denant un pichin traucou’. Aici, moun enfanço descuerbe, fouorobandiὸ, un niéu doun estan dous pichins aucelouns. Sa presenço straniero mi toco e pouolou rè gardar un boufou’ que béu lou ciel, pi l’univers. Coumo, ai mita’ d’aquelo terro danjerouὸ, ai bouort d’aquel chami’, uno fragilita coumo acὸ a pouscu naisse ? L’ome mi dis :

-As vist ? Bouon, vene ὸiro, lou batel nous aspero ! Que puὸ enca ! ὸu dis en manejant soun bastoun.

Je m’approchai, à la fois craintif et curieux. Mes pas, comme portés par une indicible affection, me guidèrent devant un minuscule interstice. Là, mon enfance découvrit, interdite, un nid où veillaient deux petits oisillons. Leur présence singulière me toucha et je ne pus retenir une inspiration qui absorba le ciel, puis l’univers. Comment au milieu de cette terre hostile, au bord de ce chemin, une telle fragilité avait pu naître ? L’homme m’interpela :

– Tu as vu ? Allez, viens maintenant, le troupeau nous attend ! Ça monte encore ! dit-il en agitant son bâton.

Laisser un commentaire

close-alt close collapse comment ellipsis expand gallery heart lock menu next pinned previous reply search share star